W morskie otchłanie.

Trafiłem o to na taki krótki artykulik poświęcony katastrofom morskim (do przeczytania tu). W zasadzie o tym jak w praktyce wygląda zasada ratowania najpierw kobiet i dzieci. Z badań szwedzkich naukowców wychodzi że nie wyglądało to zbyt różowo. Zasada "Najpierw kobiety i dzieci" obowiązywała rzadko. Jako wyjątki, gdzie przeżywalność niewiast i dzieci była większa niż przeciętna,  wymienione są zatonięcia "Titanica" (oficerowie z bronią bronili szalup) i HMS "Birkenhead". 

Katastrofa tego ostatniego statku w 1852 rok jest czymś wyjątkowym. Wyjątkowe było to co działo się na pokładzie tonącej jednostki. 

"Birkenhead" był brytyjskim parowcem, służącym do transportu wojska. W 1852 roku wyruszył z żołnierzami do Afryki Południowej, gdzie trwała tak zwana wojna kaffirska. Na pokładzie prócz mundurowych były ich rodziny. Tak to wtedy bywało, żony i dzieci towarzyszyły oficerom, zezwalano również na to części podoficerów i szeregowców (liczby były ściśle określone).

Już u wybrzeży Afryki Południowej statek wszedł na skały. Część przedziałów została bardzo szybko zalana, utonęło około setki żołnierzy. Oficerowie zgromadzili ocalałych na pokładzie, cześć zajęła się załadunkiem kobiet i dzieci do szalup, większość w równych szeregach czekała. Bez krzyków, bez złorzeczeń mężczyźni przyglądali się odpływającym szalupom. Woda wdzierała się już na pokład. Oni nadal, zgodnie z rozkazem stali. Oficerowie czekali aż łodzie ratunkowe znajdą się dość daleko, przypomnieli swoim ludziom żeby nie próbowali się do nich dostać, bo mogą je przewrócić. Dopiero wtedy padł rozkaz: "Ratuj się kto może". Części udało się dostać do brzegu. Nie było paniki na pokładzie "Birkenheada", walki o szalupy, była wojskowa dyscyplina, przytomność oficerów i poświecenie żołnierzy. By ratować rodziny swoje i towarzyszy.