Tydzień z kursem pierwszej pomocy za mną! Nawet egzamin zdany! Normalnie jestem z siebie dumny ;)
A poważniej, to dużo się dowiedziałem i dużo nauczyłem. Prowadzący byli znakomici, z dużym doświadczeniem i wiedzą. Parę "trików" naprawdę cennych. I świadomość że uczymy się czegoś pożytecznego, co może pomoc ocalić życie, zdrowie.
Przyjrzałem się tez wreszcie dokładniej dziurze po głównej hali dworca PKP w Katowicach. Ruchliwy plac budowy w środku miasta robi wrażenie. Szkoda ze nie załapałem się na burzenie osławionych kielichów... Lubie architekturę Katowic, dużo pięknych niemieckich kamienic, nowoczesne, majestatyczne budynki z czasów śląskiej autonomii, niesamowity Spodek. Dworzec jednak był dla mnie po prostu brzydki, wykarczowano stare kamienice by go tam wsadzić i prezentował się jak pasożytnicze purchawy... Potrafię jednak zrozumieć tych, których zachwycał. Mnie nie, płakać po nim nie będę.
W telewizjach kolejne newsy z zrewoltowanego Egiptu...
Tydzień obfitował też w wiele ważnych rocznic.Wyzwolenie obozu Auschwitz Birkenau. Pięć lat po zawaleniu hali MTK. Gdy wypominam relacje z tej tragedii, widzę gołębie siedzące na powyginanych blachach budynku, jak zbłąkane duszy nie wiedzące gdzie podążać...Płakałem jak dziecko przed telewizorem...
Wczoraj minęła rocznica publikacji jednego z moich ulubionych wierszy.W styczniu 1845 roku Edgar Allan Poe przedstawił światu "Kruka"
Once upon a midnight dreary, while I pondered, weak and weary,
Over many a quaint and curious volume of forgotten lore,
While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,
As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.
'Tis some visitor,
I muttered, tapping at my chamber door-
Only this, and nothing more.
Ah, distinctly I remember it was in the bleak December,
And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.
Eagerly I wished the morrow;- vainly I had sought to borrow
From my books surcease of sorrow- sorrow for the lost Lenore-
For the rare and radiant maiden whom the angels name Lenore-
Nameless here for evermore.
And the silken sad uncertain rustling of each purple curtain
Thrilled me- filled me with fantastic terrors never felt before;
So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating,
'Tis some visitor entreating entrance at my chamber door-
Some late visitor entreating entrance at my chamber door;-
This it is, and nothing more.
Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer,
Sir,
said I, or Madam, truly your forgiveness I implore;
But the fact is I was napping, and so gently you came rapping,
And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door,
That I scarce was sure I heard you
- here I opened wide the door;-
Darkness there, and nothing more.
Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing,
Doubting, dreaming dreams no mortals ever dared to dream before;
But the silence was unbroken, and the stillness gave no token,
And the only word there spoken was the whispered word, Lenore!
This I whispered, and an echo murmured back the word, Lenore!
-
Merely this, and nothing more.
Back into the chamber turning, all my soul within me burning,
Soon again I heard a tapping somewhat louder than before.
Surely,
said I, surely that is something at my window lattice:
Let me see, then, what thereat is, and this mystery explore-
Let my heart be still a moment and this mystery explore;-
'Tis the wind and nothing more.
Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter,
In there stepped a stately raven of the saintly days of yore;
Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he;
But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door-
Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door-
Perched, and sat, and nothing more.
Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling,
By the grave and stern decorum of the countenance it wore.
Though thy crest be shorn and shaven, thou,
I said, art sure no craven,
Ghastly grim and ancient raven wandering from the Nightly shore-
Tell me what thy lordly name is on the Night's Plutonian shore!
Quoth the Raven, Nevermore.
Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly,
Though its answer little meaning- little relevancy bore;
For we cannot help agreeing that no living human being
Ever yet was blest with seeing bird above his chamber door-
Bird or beast upon the sculptured bust above his chamber door,
With such name as Nevermore.
But the raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only
That one word, as if his soul in that one word he did outpour.
Nothing further then he uttered- not a feather then he fluttered-
Till I scarcely more than muttered, other friends have flown before-
On the morrow he will leave me, as my hopes have flown before.
Then the bird said, Nevermore.
Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken,
Doubtless,
said I, what it utters is its only stock and store,
Caught from some unhappy master whom unmerciful Disaster
Followed fast and followed faster till his songs one burden bore-
Till the dirges of his Hope that melancholy burden bore
Of 'Never- nevermore'.
But the Raven still beguiling all my fancy into smiling,
Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird, and bust and door;
Then upon the velvet sinking, I betook myself to linking
Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore-
What this grim, ungainly, ghastly, gaunt and ominous bird of yore
Meant in croaking Nevermore.
This I sat engaged in guessing, but no syllable expressing
To the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom's core;
This and more I sat divining, with my head at ease reclining
On the cushion's velvet lining that the lamplight gloated o'er,
But whose velvet violet lining with the lamplight gloating o'er,
She shall press, ah, nevermore!
Then methought the air grew denser, perfumed from an unseen censer
Swung by Seraphim whose footfalls tinkled on the tufted floor.
Wretch,
I cried, thy God hath lent thee- by these angels he hath sent thee
Respite- respite and nepenthe, from thy memories of Lenore!
Quaff, oh quaff this kind nepenthe and forget this lost Lenore!
Quoth the Raven, Nevermore.
Prophet!
said I, thing of evil!- prophet still, if bird or devil!-
Whether Tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore,
Desolate yet all undaunted, on this desert land enchanted-
On this home by horror haunted- tell me truly, I implore-
Is there- is there balm in Gilead?- tell me- tell me, I implore!
Quoth the Raven, Nevermore.
Prophet!
said I, thing of evil- prophet still, if bird or devil!
By that Heaven that bends above us- by that God we both adore-
Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn,
It shall clasp a sainted maiden whom the angels name Lenore-
Clasp a rare and radiant maiden whom the angels name Lenore.
Quoth the Raven, Nevermore.
Be that word our sign in parting, bird or fiend,
I shrieked, upstarting-
Get thee back into the tempest and the Night's Plutonian shore!
Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken!
Leave my loneliness unbroken!- quit the bust above my door!
Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!
Quoth the Raven, Nevermore.
And the Raven, never flitting, still is sitting, still is sitting
On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;
And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming,
And the lamplight o'er him streaming throws his shadow on the floor;
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor
Shall be lifted- nevermore!Wiersz ma parę ciekawych polskich tłumaczeń, które oczywiście każą się zastanawiać nad odwiecznym zagadnieniem w tłumaczeniu poezji. Przekład ma być wierny czy piękny? Moim ulubionym jest ten autorstwa Stanisława Barańczaka.
W głuchą północ, w snów tumanie, gdy znużyło mnie dumanie Nad księgami zapomnianej magii, znanej w dawnych dniach, Chyląc głowę nad foliałem, niespodzianie usłyszałem Chrobot, jakby ktoś nieśmiałym palcem skrobał znak na drzwiach.Gość, mruknąłem,tym sygnałem daje znać, że stanie w drzwiach: Skąd ten zimny pot i strach?Och, pamiętam: wlókł się żmudnie grudzień, jak to zwykle grudnie, Po podłodze pełgał złudnie żar, co gasł już w siwych drwach. I pragnąłem, by nieskory świt prześwietlił wreszcie story, By oderwał od Lenory myśl zbłąkaną w niebios mgłach, Od Lenory, której imię do tej pory śpiewa w mgłach Chór aniołów w moich snach. Lękiem się o serce otarł szelest purpurowych kotar, Grożąc cieniem, mrożąc drżeniem, które niosło się przez gmach; By nad tętnem rozszalałem zapanować, powtarzałem:To gość jakiś tym sygnałem daje znać, że stanie w drzwiach; Tak, to późny gość– szeptałem –stanie wnet w otwartych drzwiach; Po cóż ten dziecinny strach?Czując, że znów głos mi służy, nie wahałem się już dłużej:Panie– rzekłem –czy też Pani – gościu, któryś pod mój dach Zbłądził – dowiedz się, mój panie, że to nocne chrobotanie, Gdy zabrzmiało niespodzianie, w ścianie jakby lub przy drzwiach, Wziąłem zrazu za szmer myszy– tu otwarłem drzwi; lecz w drzwiach Mrok stał tylko, mrok i strach. Całą trwożną mocą wzroku wpatrywałem się w głąb mroku, Jakbym stanął nad otchłanią nie widzianą w ludzkich snach; Ale ciemność trwała niema, świadcząc, że za drzwiami nie ma Żywej duszy; tylko trzema sylabami poprzez gmach SzeptLenora!niósł się z moich ust i echem poprzez gmach Wracał, drżąc w okiennych szkłach. Zawróciłem więc od proga, czując, jaka mi pożoga Duszę niszczy, jak się iskrzy głownia serca w gniewnych skrach. I znów chrobot przerwał ciszę:Pewnie– rzekłem –wiatr kołysze Okiennicę, albo słyszę zgrzyt obluzowanych blach Jakiejś rynny; ten niewinny chrobot przerdzewiałych blach To nie powód, by czuć strach. Pchnąłem okno. I z łopotem skrzydeł, z czarnych piór furkotem Wdarł się przez nie szumnym lotem kruk, ptak święty w dawnych dniach. Musiał znać swą przeszłość – zatem, jakby gardził ludzkim światem, Z wielkopańskim majestatem zasiadł w ciszy tuż przy drzwiach, Na Atenie marmurowej tkwiącej w niszy tuż przy drzwiach: Siadł, a mnie ogarnął strach. Lecz przemogłem trwogi władzę: komizm jakiś był w powadze Ptaka-starca, odzianego w zdartych piór żałobny łach.A to z waści kawał mruka!– rzekłem kpiąco. –Do kaduka, Tak wyleniałego kruka nie ma i na piekieł dnach! Zdradź mi, jakie nosisz imię na Hadesu mrocznych dnach?Kruk zakrakał:Kres i krach. Osłupiałem; czy to wszystko sen? jak mogło się ptaszysko Tak odezwać, jak orator, co na wylot zna swój fach? Choć w tym sensu było mało, przecież słusznie się zdawało Rzeczą całkiem niebywałą, że ptak, siedząc przy mych drzwiach, Na popiersiu marmurowym, bielejącym tuż przy drzwiach, Kracze schryple:Kres i krach. Gęstą czernią na boginię cień rzucając, kruk jedynie Parę słów wykrakał, jakby skakał w nich po kruchych krach. Potem milczał dłuższą chwilę – widać chciał rzec właśnie tyle . Lecz gdym rzekł:Czy się nie mylę? czy zbłądziłeś pod mój dach, By mi zdradzić, jakie szczęście znajdzie drogę pod mój dach?. Kruk zakrakał:Kres i krach. Słysząc znów tych słów dźwięk nagi, więcej w nich znalazłem wagi: Brzemię wróżby spadło na mnie, jak na trumnę spada piach.Pewnie– spróbowałem zatem –te dwa słowa są cytatem Z wieszcza, znużonego światem, wciąż skąpanym w krwi i łzach, Z mistrza, który swoją lutnię stroił smutnie, cały w łzach, Na dwa tony: .Kres i krach.?Lecz wciąż miał nade mną władzę komizm tkwiący w tej powadze, Przeto w kąt, gdzie bielał marmur i gdzie czerniał ptak przy drzwiach, Pchnąłem mój obity skórą fotel, by w nim wszcząć ponurą Medytację nad naturą słów zrodzonych w zmierzchłych dniach, Zgłębiać głuchą wróżbę, którą ów ptak, w dawnych czczony dniach, Zawarł w krótkim:Kres i krach. Gdym brnął przez hipotez listę, kruk źrenice swe ogniste Utkwił we mnie, jak szachista, gdy szyderczo syczy:Szach!; Trwało to milczące starcie; spoglądałem nań uparcie, Głowę wsparłszy o oparcie: skóra, pękająca w szwach Lecz wciąż gładka, odbijała światło świec, a w czaszki szwach Huczał pogłos:Kres i krach. I pojąłem w owej chwili: już się nigdy nie odchyli Na poduszki droga głowa, z iskrą światła w złotych brwiach... I załkałem:Tak, niestety! Bóg cię skrapia wodą z Lety, Aby obraz tej kobiety nie nawiedzał cię już w snach! Tak, spal wszystkie jej portrety – wtedy ujrzysz w przyszłych snach...Kruk dokończył:Kres i krach!.Zły proroku!– zakrzyknąłem –czartem jesteś, nie aniołem, Czy Kusiciel cię tu przysłał, czy sztorm cisnął cię na piach Mojej duszy, na wybrzeże, gdzie Samotność pustki strzeże . Zanim życiu sens odbierze Rozpacz, uśmierz w sercu strach: Jestże balsam w Galaadzie? Powiedz, bo mnie dręczy strach!Kruk zakrakał:Kres i krach.Zły proroku!– zakrzyknąłem –czartem jesteś, nie aniołem, Na to niebo ponad nami – na ten Boga wzniosły gmach – Zdradź mej duszy, którą pali ból: co czeka na nią w dali? O, gdybyśmy się spotkali z mą Lenorą w nieba mgłach! Co mnie czeka, co ocali – czy Lenora w rajskich mgłach?Kruk zakrakał:Kres i krach.Zgrzyt tych słów niech nam się stanie pożegnaniem, zły szatanie!. Poderwałem się. –Leć w zamieć, w zamęt, zgiń na piekieł dnach! Nie waż się uronić pióra – niechaj czarna twa natura Sczeźnie, wroga i ponura; nie chcę widzieć cię w tych drzwiach Nigdy więcej! Wyrwij z serca dziób – i precz, bo stoi w drzwiach...Kruk dokończył:Kres i krach. I wciąż jego czerń skrzydlata nie drgnie, jakby chciała lata Spędzić nad Pallady bladym czołem, w niszy tuż przy drzwiach; I wciąż w oczach mu się żarzy demoniczny blask lichtarzy, A cień kruka trwa na straży mojej duszy, która w snach Miota się, lecz nie powstanie, bo wciąż jawi się w jej snach Krecha krwawa – kres i krach!
Wprawdzie "kres i krach" nie znaczą to co "nevermore", ale jest pięknie. A przy "I wciąż w
oczach mu się żarzy demoniczny blask lichtarzy" przechodzą mnie ciary :)
O na koniec jeszcze jedna wersja 'Kruka"
